پیام تسلیت آقای حاجی بمناسبت درگذشت پدر شهیدان باغمیرانی

بسمه تعالی

پدران و مادران شهیدان سرافراز، ذخایر گرانب ها و سندهای افتخار مردم فداکار ما هستند و با فقدان هر یک از آنان سرمایه سترگی از دست می رود و ستاره ای فروزان غروب می کند و جانی پاک به ابدیت می پیوندد و نسیم روح نواز یاد و خاطره شهیدان و مربیان آنان بر جانها میوزد.

درگذشت پدر بزرگوار سه شهید سرافراز مرحوم حاج ماشاءالله باغمیرانی، مایه تاثر و تاسف شد. فقدان این پدر رنجیده و پاکباخته سه شهید عزیز را به مردم شریف کاشان و فرزند ارجمند وی و همه بازماندگان تسلیت میگویم و برای آن روح پاک و بنده دیندار خدا درجات بلند رحمت و رضوان الهی مسالت می نمایم .

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

حسینعلی حاجی – نماینده مردم شریف شاهین شهرومیمه /برخوار در مجلس شورای اسلامی

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

در چهارمین کنگره ملی تجلیل از ایثارگران که دوم خرداد ۱۳۸۷ در تالار
وحدت تهران برگزار شد، ماشاءالله باغمیرانی از رئیس ‌جمهور «نشان ملی‌
ایثار» دریافت کرد.

همچنین در جلسه شورای اداری شهرستان کاشان در سال ۱۳۸۷ مراسم ویژه و
غرور‌آفرین اهدای نشان ایثار توسط مشاور رئیس‌ جمهور به پدر شهدای
والامقام باغمیرانی برگزار شد.
در این مراسم که با حضور مشاور رئیس ‌جمهور، فرماندار کاشان (حسینعلی
حاجی)و دیگر مسئولان ادارت نهادی دولتی برگزار شد، حاجی فرماندار کاشان
نیز به نشانه احترام و تکریم بر پیشانی پدر شهدای والامقام باغمیرانی
بوسه زد.

فرازی از وصیت‌نامه شهید حاج حسین باغ‌میرانی این‌چنین است: ای کسانی‌که
از این مکان می‌گذرید، بروید اسلام را مطالعه کنید، وقتی شناخت پیدا
کردید برای دفاع به پاخیزید و به گفته ولایت فقیه زمانتان، مال و جان را
فدای اسلام کنید.

ماشاءالله باغمیرانی متولد ۱۳۰۲ بود. پدرش دامدار و آن‌قدر خوش‌زبان بود
که او را عباس شیرین‌زبان می‌گفتند. هنگام اذان که می‌شد، هر‌جا که بود
با صدای بلند اذان می‌گفت و همه را به نماز فرا می‌خواند. این عادتش به
پسرهایش سرایت کرد.
باغمیرانی‌ها از طایفه بنی‌اسد هستند. طایفه‌ای که امام‌حسین(ع) و
صحابه‌اش را به‌خاک سپردند و سپس راهی ایران شدند و در «باغمیران» که از
روستاهای همجوار مورچه‌خورت اصفهان است، سکنی گزیدند. افتخار آنان این
است که روزگاری پدرانشان خدمتی به شهدای عاشورا کرده‌اند. این خاندان از
حدود صد سال قبل به کاشان مهاجرت کردند و همچنان در آنجا زندگی می‌کنند.

ماشاءالله کودکی پررنجی داشت. پدرش به دلیل تنگی معیشت، نمی‌توانست
شهریه‌ مکتب‌خانه را که ماهی دو ریال بود، ‌بدهد و او به ناچار از هشت
سالگی کنار دست مادر نشست و زیلوبافی آموخت. مادرش‌ هم زنی عفیفه و مذهبی
بود. او هنگام آموزش زیلوبافی، روضه می‌خواند ‌و بر مصائب ائمه اشک
می‌ریخت. ‌شاید همین رفتار او بود‌ که عشق به ولایت و ائمه(ع) را در قلب
ماشاءالله ایجاد کرد. ‌به‌گونه‌ای‌ که همه بافته‌هایش برای مسجد بود.

به دلیل اینکه نمی‌خواست خدمت سربازی را زیر لوای حکومت پهلوی انجام دهد،
از رفتن به خدمت نظام وظیفه می‌گریخت. وقتی ازدواج کرد، او را برای
سربازی فرا خواندند و باز هم نرفت تا اینکه او را به اجبار بردند و مدتی
بعد، معاف شد. همان وقت‌ها بود که پدرش مبتلا به بیماری شد. او را به
تهران آوردند تا مداوا شود که نشد و فوت کرد و او را در قبرستان
«مسگرآباد» به‌خاک سپردند. ماشاءالله همزمان با چوبداری و زیلوبافی در
جلسات مذهبی و سیاسی مسجد هم شرکت می‌کرد. بعد از هر نماز، گروهی از
جوانان گرد هم می‌نشستند و با پیشنماز، از اوضاع اجتماعی و سیاسی کشور
سخن می‌گفتند و او اندک اندک با نام خمینی و عقاید و افکارش آشنا شد.

ماشاالله می‌گفت: قبل از تبعید امام(ره) در قم با ایشان آشنا شدم. هر بار
که می‌رفتیم قم به زیارت، سری به ایشان می‌زدیم. پشت‌سر آقا نماز
می‌خواندیم. پای صحبت‌های ایشان می‌نشستیم و استفاده می‌کردیم. بعدها که
انقلاب پیروز شد، همسرم بچه‌ها را برای زیارت حضرت معصومه(س) می‌برد قم.
بعد به گوشه‌ای که حضرت امام(ره) درس می‌داد، می‌رفتند و ساعت‌ها منتظر
می‌ماندند تا موقع خروج امام از فیضیه، بچه‌ها آقا را ببینند و اگر بشود،
بروند نزدیک و آقا دستی به سر آن‌ها بکشد. شاید همین عشق و علاقه من و
همسرم بود که باعث شد پسرانم مؤمن و متعهد بار بیایند و بعدها راهی جبهه
شوند.

سه پسر ماشاءالله در منطقه‌ای جنگی شهید شدند و پسر دیگرش علی‌اکبر در
عملیات رمضان در روز سی‌ویکم تیر ۶۱ به اسارت عراقی‌ها درآمد. عصای دستش
فقط یک پسر مانده بود که او هم گاهی تنهایش می‌گذاشت و روانه جبهه می‌شد.
او خبر اسارت پسر را از رادیو عراق شنید. اول باور نمی‌کرد، اما دیدار او
صورت نگرفت و پسر برنگشت، دانست که خبر راست بوده است. چهار ماه بعد
اولین نامه علی‌اکبر رسید و «ماشاءالله» همچون «یعقوب(ع)» از دوری او اشک
می‌ریخت. آن‌قدر برای دیدارش اشتیاق داشت که پس از آزادی علی‌اکبر، اتفاق
عجیبی افتاد؛ وقتی برگشت، به محض اینکه او را دید، اشک به چشم‌هایش فشار
آورد. رگ یکی از چشم‌هایش پاره شد و کاملاً نابینا شد.
او هیچ‌گاه بر شهادت پسرانش بی‌تابی نکرد. وقتی پیکر هر سه پسرش را
آوردند، به دیدار آنها نرفت و گفت: «من پسرانم را در راه خدا داده‌ام.
نمی‌خواهم بالای سر کشته‌ راه خدا اشک بریزم و اجرم را ضایع کنم.»

روحش شاد و یادش گرامی باد